Επικρατεί μια τάση να είμαστε όλοι αφοριστικοί προς τα ριάλιτι τηλεπαιχνίδια. Μη με ρωτήσεις πώς ταυτόχρονα έχουν τόσο μεγάλη τηλεθέαση. Θαύμα θαύμα!!!
Εγώ, λοιπόν, που έχω παρακολουθήσει πολλά από αυτά –όχι βέβαια φανατικά, αλλά όλο και το έχω χώσει το δάχτυλο στο…μέλι- είπα να δω και μερικά από τα επεισόδια του Bachelor.
Προς Θεού, όχι γιατί θεωρώ κούκλο τον Παναγιώτη Βασιλάκο!
Προς Θεού, όχι γιατί ήθελα να δω ποιες είναι αυτές που θα τον διεκδικήσουν και πόσο καλοστημένη (και κυριολεκτικά και μεταφορικά) είναι τελικά μια τέτοια παραγωγή!
Προς Θεού!
Πάμε να μοιραστώ μαζί σου, λοιπόν, τις πέντε πρώτες σκέψεις μου από τα λίγα δευτερόλεπτα που άντεξα να το δω (γκούχου γκούχου…)!
- Στην αρχή ο Bachelor μου φαινόταν εντυπωσιακά εντυπωσιακός. Πολύ σύντομα, όμως, όλο αυτό το «συναίσθημα» ξεφούσκωσε μέσα μου. Θέλεις που σιχάθηκα να τον βλέπω να χώνει τη γλώσσα του σε κάθε πλάνο και σε άλλο στόμα; Θέλεις που μόνο εμένα δεν έχει φιλήσει ακόμα, κι αυτό επειδή δεν έτυχε να βρεθώ την κατάλληλη ώρα στο κατάλληλο μέρος;
- Οι υποψήφιες νύφες με έκαναν να ντραπώ για τη γυναικεία μου υπόσταση και σε πληροφορώ ότι αυτό δεν είναι κάτι που μου συμβαίνει συχνά. Ούσα βέβαιη ότι παίζουν απλά έναν κακογραμμένο ρόλο, προσπαθώ να παρηγορηθώ αλλά από την άλλη, τι είναι αυτό που θα μπορούσε να σε πείσει να υποδυθείς κάτι τόσο δεύτερο, κάτι τόσο ευτελές, κάτι τόσο «μικρό»;
- Η σαμπάνια να ρέει άφθονη, πικ νικ εκεί που σκάει το κύμα, καταδύσεις, κοσμήματα, home cinema, βιολιά στη μέση του «πουθενά», βόλτες με κάμπριο και βλεφαρίδες που ανεμίζουν ανέμελες… Πού τα είδατε, ρε κορίτσια αυτά; Μήπως τελικά μας «έπιαναν κότσο» τόσα χρόνια που μας έριχναν με συνοικιακά σινεμαδάκια, χοτ ντογκ και κάνα χταποδάκι;
- Πουριτανή εγώ; Στις μέρες μας προφανώς το φυσιολογικό είναι να φιλιέσαι Δευτέρα πρωί μαζί μου και Δευτέρα μεσημεράκι με τη συγκάτοικό μου. Δευτέρα απογευματάκι με την κολλητή μου και να συνεχίζεις το βραδάκι σου με μερικά παθιασμένα φιλιά στην τριτοξαδέρφη μου. Α και να μη ξεχάσω, Τρίτη πρωί να καθόμαστε όλες μαζί και να μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας: πόσο υγρό ήταν το φιλί σε μένα, πόσο παιχνιδιάρικο στη συγκάτοικό μου, πόσο πικάντικο στην κολλητή μου και πόσο «έφτασε η γλώσσα τραπεζίτη» στην τριτοξαδέρφη. Δηλαδή πόσο «πολιτισμό» να αντέξει κανείς;
- And the winner is… Στο τέλος του παιχνιδιού, αλήθεια ποιος νικάει; Το ζευγάρι που τελικά βρίσκει ο ένας στα μάτια του άλλου την αληθινή ανιδιοτελή αιώνια αγάπη; (αν υποθέσουμε ότι η ψεύτικη βλεφαρίδα επιτρέπει κάτι τέτοιο να συμβεί;). Και λύστε μου και μια ακόμα, τελευταία, απορία: Θα χαθούν, τελικά, στο βάθος του ορίζοντα ενώ θα περπατάνε χεράκι-χεράκι προς το ηλιοβασίλεμα; Και αν υποθέσουμε ότι θα γίνει όλο αυτό, αλήθεια θα γίνει προτού προλάβουν να χάσουν κάθε ίχνος αξιοπρέπειας; Αξιοπρέπεια; Τι σημαίνει «αξιοπρέπεια»;
Η ευτυχία είναι επιλογή. 